2020 is een speciaal jaar... ik denk dat we het daar allemaal over eens zijn.
Het jaar begon met goede voornemens en mooie vooruitzichten, want 2020 zou het jaar zijn waarin ik mijn grote droom om yoga teacher te worden in vervulling zou brengen.
De eerste maanden van het jaar verliepen smooth. Zo had ik een goede work-out routine gevonden en voelde ik me sterk en fit.
Elke ochtend stond ik om 6u op voor meditatie en yoga waarna ik naar de fitness vertrok voor wat krachttraining en cardio op de loopband. Die uurtjes in de ochtend werden heilig voor mij.
Verder lette ik ook goed op mijn eten en probeerde ik algemeen gezond te leven. Een mooie bijkomstigheid waren de kilootjes die eraf vlogen. Maar het belangrijkste voor mij was dat ik mentaal en fysiek klaar zou zijn voor de yoga teacher training die op 1 april zou starten (alsof het een grap was...).
Toen er rond februari voor het eerst sprake was van covid-19 in Europa begon ik zelf ook onrustig te worden. De paniekaanvallen waar ik van mijn 12de tot mijn 25ste regelmatig last van had, begonnen weer de kop op te steken. Ik weet ondertussen dat de paniekaanvallen vaak te maken hebben met grote veranderingen in mijn leven en situaties waarover ik zelf geen controle heb. De combinatie van de droom die dichterbij kwam en een ziekte die voor iedereen nog onbekend was en gevaarlijk bleek te zijn, waren de ideale voedingsbodem voor paniekaanvallen. Het idee dat ik extra gevoelig zou zijn voor corona door mijn astma, maar ook dat de kans bestond dat ik niet zou mogen vertrekken naar Santorini voor de training, gooide nog wat extra olie op het vuur.
Ik probeerde gebruik te maken van de tools die ik kende, zoals yoga en meditatie. Want nadat ik 7 jaar geleden yoga ontdekte begonnen de paniekaanvallen als sneeuw voor de zon te verdwijnen.
April kwam dichterbij en uiteindelijk werd er beslist om de training te verplaatsen naar november. Het bleek een grote uitdaging te zijn om de vliegtickets die ik online gekocht had bij 4 verschillende luchtvaartmaatschappijen terug betaald te krijgen (4 omdat ik de goedkoopst mogelijk optie had gezocht, never again!). Ook dit zorgde voor de nodige spanningen en paniekaanvallen. En zo besloot ik op zeker moment om er gewoon vrede mee te hebben dat ik dat geld nooit meer terug zou zien. Want mijn mentale gezondheid was me meer waard dan het geld op mijn rekening.
Ondertussen werd ik op economische werkloosheid geplaatst sinds half maart en in april volgde de lockdown. Mijn vriend en ik besloten om van de situatie het allerbeste te maken en startten samen aan home work-outs and I loved them! Ik besloot van de nood een deugd te maken en er extra hard in te vliegen. Het doel was meer bewegen, nog gezonder bezig zijn en nog meer werken aan een gezonde geest in een gezond lichaam. Naast de work-outs die we deden, ging ik ook dagelijks wandelen, fietsen of rollerbladen.
Er was daarnaast natuurlijk veel tijd om over heel wat dingen na te denken.
Ik ging mezelf steeds vaker de vraag stellen wat ik nu eigenlijk met mijn leven wilde doen. Wat was mijn roeping? Waar werd ik echt gelukkig van? Wat was echt belangrijk in mijn leven en wat deed ik gewoon omdat de maatschappij het ons oplegt?
Ik besloot dat ik me nog meer wilde verdiepen in spiritualiteit en holistische gezondheid. Niet genezen met een pilletje, maar met het eten dat op je bord ligt, terug gaan naar de natuur: de combinatie van natuur, voeding, bewegen, yoga, meditatie, ademhaling... back to basics.
Ik wilde meer bewust bezig zijn met alles, meer doen vanuit mindfulness.
Half april brak ik tijdens een middagje rollerbladen mijn enkel door een heel ongelukkige val (stom steentje). Dit verplichtte mij om te rusten. Iets waarvan ik moest toegeven dat het hoog nodig was maar ik stiekem een beetje negeerde. Ik had een hele tijd aan een hoge versnelling geleefd. Ik wilde zoveel doen: werken en bijverdienen in de weekends, dagelijkse workouts, dagelijks yoga en meditatie (thuis of in een studio), afspreken met vrienden en familie, een proper huis hebben, ... noem maar op. Ik ben er zeker van dat dit voor velen niet onbekend klinkt. Plots moest ik dus gewoon liggen en nietsdoen. En geloof mij... dan kom je jezelf pas tegen. Ik ging nog meer nadenken over de essentie, over wat echt belangrijk voor mij was: familie, mijn vriend, vrienden, de natuur, dieren, yoga, gezond zijn en voor mezelf zorgen.
Ik ben altijd een grote dierenvriend geweest. Heel wat (huis)dieren zijn de revue gepasseerd: katten, hamsters, vissen, konijnen, honden, paarden, ...
Na de scheiding van mijn ouders werd er besloten om onze hond in te laten slapen o.w.v. het ouderdomskwaaltje teveel. Toen ik afstudeerde had ik een konijn, mijn vriend een kat, dus die verhuisden mee toen we gingen samenwonen. Van de kat moesten we helaas afscheid nemen waarna er al snel een jonge kat werd geadopteerd. Bijna een jaar geleden moest ik de moeilijke beslissing nemen om mijn konijn te laten inslapen omdat ze erg ziek was. Maar ik ben altijd een hond in mijn leven blijven missen.
Tijdens de lockdown begon ik steeds vaker van een hond of een puppy te dromen en stiekem begon ik online wat rond te kijken naar een leuke adoptiehond. Zo kwam uiteindelijk Maui in ons leven via Sgt Pepper's Friends in Aruba.
Het adopteren van Maui (eerst Hathi) betekende voor mij veel meer dan gewoon een hond adopteren. Het betekende weer luisteren naar mijn core, bezig zijn met datgene dat het meest belangrijk voor mij is. Teruggaan naar de essentie, de natuur. Het opvoeden van een puppy betekent voor mij dat ik constant opzoek ga naar mijn zachtheid, mijn eigenheid, dat ik constant mindful bezig ben. Het betekent elke dag opnieuw uitgedaagd worden en leren. Het leert mij zien wat ik echt wil in het leven, wat ik nog wil bereiken en wat ik niet wil doen. Het leert mij dat ik niet de weg wil volgen die door onze maatschappij wordt opgelegd maar dat ik mijn eigen weg wil kiezen.
Maui zijn komst gooide mijn dagelijkse routine helemaal overhoop. Dat was een grote uitdaging voor mij. Omdat mijn paniekaanvallen ontstaan of ontstonden vanuit het verliezen van controle en grote veranderingen, was ook dit weer een oefening om met de veranderingen om te gaan zonder dat paniekaanvallen de overhand zouden nemen. Ik had besloten gewoon met mijn ogen dicht in het diepe te springen en alles op mij af te laten komen. Ik wilde met beide handen de uitdaging aangaan en leren.
We zijn nu bijna 3 maanden verder en stilaan vind ik weer een vaste routine. Maui heeft zijn plekje een beetje gevonden en weet dat dit zijn thuis is. Zelf heb ik eindelijk weer een ochtendroutine en kom ik ook elke dag weer een stukje dichterbij een terug 'normaal functionerende' enkel.
Ik sta elke ochtend rond 6u op om te starten met yoga en meditatie om mijn lichaam en geest wakker te maken, gevolgd door een work-out. Daarna spring ik snel de badkamer in om mij op te frissen en is het tijd voor Maui zijn ochtendwandeling.
Maui zorgt ervoor dat ik meer beweeg dan ooit tevoren. Dagelijks minstens 1 wandeling, maar meestal 's morgens een klein half uurtje rond de blok en 's avonds een uur tot anderhalf uur het bos in. Doorheen de dag zet hij mij natuurlijk ook aan het werk: spelen, trainen, achter hem aan zitten als hij streken uithaalt...
Door zoveel met Maui bezig te zijn en uren in de natuur te spenderen met hem, heb ik ook weer geleerd meer voor mezelf te kiezen. Genieten van het moment in het hier en nu.
Maui zorgde niet alleen voor meer beweging en energie, maar ook voor hopen liefde. Oneindig veel liefde voor hem, maar ook meer liefde voor mezelf en weer 'alleen' durven zijn met mezelf. Hij leert me uit mijn comfortzone te stappen en nieuwe uitdagingen aan te gaan.
Corona zorgde voor een groot gat in mijn portefeuille, niet enkel door de economische werkloosheid, maar ook door investeringen in mezelf: de adoptie van Maui en het starten van nieuwe uitdagingen. Ik ben dus alleen maar rijker geworden :)
Want buiten de grenzen van je comfortzone start de magie.
Veel meer hierover in een volgende post :)